In het midden van de 19e eeuw was het gebied tussen de Dieserstraat, de Geweldigershoek en de stadsmuur veel minder sterk bebouwd dan nu. De Evangelisch-Lutherse Gemeente behoorde tot een van de vijf kerkelijke gezindten in Zutphen.
Men bezat een kerkgebouwtje aan de Beukerstraat. Door de diaconie werd een aantal gezinnen, weduwen en alleenstaanden met kinderen ondersteund door hen van geld en kleding te voorzien. De uitgaven werden geregistreerd in het zogenaamde “Stamboek der bedeelden”.

Nadat plannen om een aantal woningen in de Polsbroek aan te trekken waren mislukt, begon men met het maken van plannen voor de bouw van een eigen Armengesticht. Door de aankoop van een pakhuis van de weduwe Wolters (welk pakhuis op de plaats stond waar zich nu de entree bevindt) verkreeg men de locatie waar we nu het Luthers Hofje aantreffen.
In het front-gebouw waren twee woningen die iets groter waren dan de 14 woninkjes gebouwd in de tuin. Een van deze woningen was bestemd voor de portier, de andere voor de catechisatie. De portier hield de gevel aan de straatzijde en het portaal schoon. Hij moest het licht onder de poort aansteken en 's avonds om 10 uur de straatpoort sluiten.
Tevens inde hij de wekelijkse huur. Bij geschillen tussen de bewoners moest de portier trachten te bemiddelen.
Door bezuinigingen tijdens de bouw kwam de bouw van de regenbak te vervallen, ook op de put en het privaat werd bespaard. Een woning omvatte hooguit 10 vierkante meter oppervlak, en onder de bedstede was een opslagplaats voor aardappels. Armen hadden volgens de opvattingen van die tijd niet meer ruimte nodig.
Dat dit echter veel te krap was kwam o.a. tot uitdrukking in vele onenigheden onder de bewoners. Pas 10 jaar na de inwijding werd door de diaconie een bedrag van ƒ 225,00 uitgetrokken om een keukentje in het gesticht te bouwen. In 1910 werd de woningwet aangenomen. Waar men voor vreesde bleek uit te komen. De woningen voldeden niet aan meer aan de wettelijk bepaalde eisen. De watervoorziening moest verbeterd worden, evenals de privaten.

In de jaren zeventig was het gesticht ingehaald door de tijd. Geld voor renovatie was er niet. Uiteindelijk zijn met financiële hulp van rijk provincie en gemeente binnen- en buitenkant vernieuwd. Er bleven uiteindelijk 9 wooneenheden over. De Lutherse Gemeente niet meer was opgewassen tegen de gemaakte kosten, dat in samengaan met een verslechterde woningmarkt in 1983, was aanleiding om het complex over te dragen aan de Stichting Sociale Woningbouw St. Walburgis. Voor veel Lutheranen werd de overdracht aan een katholieke organisatie gezien als een zware nederlaag.
Momenteel worden de woningen verhuurd door Woningstichting Ons Huis. Het Hofje is dus 150 jaar na oprichting nog steeds bewoond, alhoewel de woonsituaties naar hedendaagse eisen zijn aangepast.